Getuigenis: ‘Ik ben erg onafhankelijk van aard, maar nu kan ik niets meer’

In 2016 was Frédéric slachtoffer van een beroerte en hij heeft er zware gevolgen aan overgehouden. Voor deze voormalige banketbakker is het dagelijks leven een gevangenis geworden. Hij getuigt over de moeilijkheden waarmee mensen met een hersenletsel te maken krijgen.

Op 23 januari 2016 was Frédéric bezig met het herschilderen van de muur van zijn badkamer toen hij merkte dat hij niet meer van zijn ladder af kon komen. “Ik wist helemaal niet wat er gebeurde”, vertelt hij. “Ik ben erin geslaagd om op handen en knieën naar het tapijt aan het voeteneinde van mijn bed te kruipen en heb daar uren gewacht op mijn vrouw. Ik herinner me alles.” Het bleek een beroerte (CVA of cerebrovasculair accident) te zijn. Frédéric verbleef bijna vier weken op intensieve zorgen.

“Ik wist dat ik hartproblemen had, maar ik had nooit gedacht dat ik een beroerte zou krijgen. Plots lag ik aan een vijftigtal buizen. Wat ik op dat moment dacht? Verdorie…”, vat hij bondig samen. “De artsen zeiden meteen: ‘Meneer, dit gaat heel zwaar worden. Eerst heel zwaar om te aanvaarden en daarna heel zwaar om mee te leven.’” Hij kreeg snel gesprekken met een psychologe aangeboden, maar dat hielp hem niet veel. “Praten hielp helemaal niet. De realiteit was er helaas. Ik had geen keuze.” 

Op zijn 53ste in een rusthuis

Na een zeer lange revalidatie belandde Frédéric, intussen ook verlaten door zijn vrouw, in een rusthuis. “Op mijn 53ste”, zegt hij verontwaardigd. “Een echte hel! Een plek die werd geleid door een man van 92 jaar en waar ik me totaal niet gerespecteerd voelde. Mijn spullen verdwenen, maar men zei mij dat ze er nooit geweest waren… Ik had de indruk dat men inspeelde op het feit dat ik misschien mijn geheugen kwijt was door mijn beroerte.”

Daar ontdekte hij dat hij niet alleen te kampen had met zijn zware lichamelijke beperkingen, maar dat hij als persoon met een handicap ook blootstond aan discriminatie en mishandeling. Gelukkig kon Frédéric dankzij de vzw Le Ressort, die mensen met hersenletsels begeleidt en ondersteunt bij het heropbouwen van hun levensproject, opnieuw alleen gaan wonen ondanks zijn rolstoel en motorische moeilijkheden. Vandaag woont hij in een appartement op het gelijkvloers in Gembloers. “Ik heb opnieuw de mogelijkheid gekregen om thuis te zijn”, bekent hij, al blijft hij zijn dagelijks leven ondanks alles als een gevangenis ervaren. 

Grote klusser

“Vroeger was ik banketbakker, ik ben dus gewoon om heel vroeg op te staan. Rond half vijf, vijf uur ’s morgens. Dan wacht ik op de verpleegkundige voor mijn verzorging. Afhankelijk van de dag komt er poets- of familiehulp langs. Mijn kinderen komen soms ook op bezoek. Maar de dagen zijn heel lang. De verveling is groot”, vervolgt Frédéric, die zijn vroegere leven mist. “Ik was een grote klusser, die veel met zijn handen deed. Ik ben erg onafhankelijk van aard, altijd onderweg… Nu kan ik niets meer.”

Alleen de activiteiten die door Le Ressort worden georganiseerd, doorbreken de eentonigheid en het isolement een beetje. “Ik doe overal aan mee: gezelschapsspelen, zang, improvisatie…” Bij Le Ressort ontmoet Frédéric ook mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dezelfde schok gekend hebben. “Ik kan zeggen: het is voor iedereen zwaar.” Tijdens zijn revalidatie raakte Frédéric bevriend met Marie-Paule Coppée, die eveneens een beroerte had en daarover een boek schreef (Putain d’chemin, uitgeverij Edilivre, 2021). Naar haar voorbeeld wil ook hij nu getuigen: “Omdat mensen zich niet kunnen voorstellen wat het is. De moeilijkheden waarin je zit, die verdwijnen niet. Je moet ermee leven…”