Mijn kind woont terug thuis

‘Ma, pa, mag ik weer thuis komen wonen?’ Het gebeurt steeds vaker dat zoon- of dochterlief na een echtscheiding of een relatiebreuk terugkeert naar het ouderlijke nest.

“Het is heel simpel”, mailt lezer Rudi Scheers uit Beveren. “Je kind en je kleinkinderen laat je toch niet in de steek. Onze dochter is met haar twee kinderen tijdelijk terug naar huis gekomen en vanzelfsprekend hebben wij haar geholpen om de wereld weer aan te kunnen.”

“Het is natuurlijk gemakkelijker bij mammie en pappie te komen uithuilen dan die nieuwe uitdaging het hoofd te bieden”, meent dan weer Herman Bouckaert uit Gentbrugge. “Laat ze eerst eens zelf door die zure appel bijten, het zal hen misschien voorzichtiger maken in de toekomst!”

Deze reacties op het forum van deze website maken het duidelijk: het thema van volwassen kinderen die naar het ouderlijke huis terugkeren, ligt gevoelig. Begrijpelijk: als uw kind al jaren de deur uit is en dan ineens weer bij u intrekt, soms met één of meer kleinkinderen erbij, dan wordt uw leven grondig door elkaar geschud.

Een kind moet kunnen struikelen

De terugkeer naar huis van een volwassen kind kan alleen lukken als de twee partijen respect voor elkaar opbrengen (ook voor elkaars privacy!), vertrouwen hebben in elkaar en goede afspraken maken. Dat zegt het echtpaar Lydia Etienne en Jef Devolder. Beiden zijn vormingswerkers (*) en tegelijk ervaringsdeskundigen. Het toeval wil immers dat ze zelf met het probleem geconfronteerd werden, toen hun 23-jarige zoon Wim na een relatiebreuk weer naar huis kwam.

Zulk een terugkeer houdt best positieve mogelijkheden in voor de beide partijen, maar helaas ook valstrikken. “Je volwassen kind krijgt de kans om in een warm nest weer tot rust te komen en de dingen in zijn leven op een rij te zetten, zonder al zijn energie te moeten steken in praktische en financiële problemen”, zeggen Lydia en Jef. “Als ouder kun je je kind in zulk een moeilijke episode daadwerkelijk ondersteunen, moreel én praktisch. Elk kind moet zijn eigen levensweg zoeken en daarin mag het best eens struikelen en met zijn kop tegen de muur lopen. Ouders krijgen dan ook de kans om anders met hun kind te leren omgaan, als gelijkwaardige volwassenen.”

Dat laatste is essentieel. Je zet met een groot hart je deur weer open en dan heb je al snel de neiging om te denken dat het weer net zo gezellig zal worden als vroeger. Daarin schuilt een grote valstrik. “Het is een illusie dat je de klok weer terug kunt draaien en het lege nest kunt vervangen door een vol. Als je je zoon of dochter weer in huis neemt om egocentrische redenen, bijvoorbeeld uit nostalgie naar vroeger of om je kleinkinderen vaker te zien, dan gaat het gegarandeerd fout.”

Neen zeggen, mag!

Eén ding is zeker: uw volwassen kind weer thuis laten wonen moet een bewuste keuze zijn. Zomaar uw deuren openzetten, is vragen om problemen. U moet alles goed afwegen, ook uw eigen belang, uw eigen draagkracht en uw eigen grenzen. Neen zeggen, is niet egoïstisch. Er kunnen vele goede redenen zijn om het te weigeren.

Plaatsgebrek kan er één zijn (misschien woont u nu kleiner of hebben de kinderkamers een nieuwe bestemming gekregen). Als uw relatie met uw volwassen kind slecht is, kan samenwonen de spanningen en conflicten nog sterker maken. Misschien zit u zelf niet goed in uw eigen relatie en dan zal uw kind niet in een warm nest terechtkomen. Ook dat u het financieel niet erg breed hebt, kan een zeer valabele reden zijn om Liever niet te zeggen.

Lydia: “De terugkeer van een kind kan uw nieuwe leven grondig verstoren en dan kunt u nooit de steun bieden die uw kind nodig heeft. U kunt uw kinderen trouwens op andere manieren steunen dan door ze in huis te nemen. Een deel van de huur van een flat betalen, andere financiële steun bieden, voor ze koken, vaker op de kleinkinderen passen, ze mee op vakantie nemen,...”

Het kan ook zijn dat u zelf inmiddels een nieuwe partner hebt gevonden. Dat hoeft geen reden te zijn om een terugkeer te weigeren, maar het kan het wel zijn. Jef: “Het is altijd een keuze waar je met z’n tweeën achter moet staan.”

Goede afspraken

Terugkeren naar huis moet een tijdelijke noodoplossing zijn, zelfs al kan ze een jaar of twee duren. We zullen wel zien is zowat de meest foute zin die u kunt zeggen als uw kind voor de deur staat. Wil de terugkeer goed aflopen, dan moet u in de eerste dagen duidelijke afspraken maken. Over de financiële bijdrage, maar ook over de huisregels. Geen enkel onderwerp mag taboe zijn. Rommel in de keuken, haren in het bad of de wastafel, etenstijden, de vaat en de was, de schoonmaak, het passen op het kleinkind enz.

“De beste manier bestaat erin dat iedereen gewoon zegt wat hij of zij graag heeft”, zegt Jef. ” We kijken graag naar dit of dat tv-programma. We hebben graag dat je ’s nachts stil thuis komt, maar ook niet té stil, zo weten we dat je thuis bent. Ik wil niet dat je mijn post leest...”

Minstens zo belangrijk zijn de financiële afspraken. Het is niet onredelijk een financiële vergoeding te vragen voor kost en inwoon (inclusief het verbruik van de elektriciteit, water, gas...). Bekijk met uw kind wat zijn financiële draagkracht is en spreek een bedrag af. Voor iemand die werkt, is ? 300 per maand niet overdreven. Heeft uw kind een kind en eet dat kleinkind al mee, dan mag u gerust ? 100 extra rekenen. Is uw zoon of dochter werkloos, dan kunt u een lagere bijdrage vragen in afwachting dat hij of zij werk vindt.”

(*) Het centrum PRH (Persoonlijkheid en Relaties) biedt onder meer cursussen aan voor ouders die een moeilijke relatie hebben met hun volwassen kinderen. Zij kunnen baat vinden bij de cursus ‘Assertiviteit Anders’ (3 avonden, start op 3 maart in Sint-Niklaas, op 8 april in Hasselt en op 15 april in Asse). Info: Otto Veniusstraat 15, 2000 Antwerpen, tel. 03 226 53 25 en www.prh.be