Prettige onjaardag!

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Tien mei is de dag van het jaar waarop de meeste Belgen verjaren. Ikzelf ben niet van gisteren, laat staan van de lente. Ik heb, zoals velen met mij, gewacht tot de zomerzon hoog aan de hemel stond. Het is trouwens een nieuwe trend om in juli (augustus of september) geboren te worden. Want ja, ook op dat vlak tekenen zich trends af. Zo viel de piek in de jaren 70 eerder tussen april en juni. In landen waar het eindejaar gepaard gaat met feestgedruis – uitbundige statistieken waar ook Vlaanderen deel van uitmaakt – zie je vlot eind september het levenslicht. En sinds bevallingen gretig worden ingeleid, wordt erover gewaakt dat je je neus niet buiten de moedercocon steekt op feestdagen. Of op 29 februari. Of op een dertiende. Een beetje zoals in hotels waar geen kamer 13 is.

‘Arm kind’, zuchtte mijn moeder één keer per jaar, ‘al haar schoolvriendjes zijn met vakantie, we kunnen haar niet eens een groot tuinfeest geven op die dag’. En dat kwam mij goed uit. Ik heb nooit van mijn verjaardag gehouden, met dat verplichte goed humeur, de taarten, kaarsen, al die aandacht die op mij gericht was voor iets waar ik nul verdienste aan had. En dan die opmerkingen! ‘Zes jaar? Ze blijft toch klein...’ ‘Dit jaar zal ze zonder zijwieltjes kunnen fietsen... zoals Martine, die toch een jaar jonger is...’ ‘Voor kerstkinderen is het nog erger...’ Die dag trok ik bij het opstaan dus preventief een lang gezicht, liet ik me van bij het ontbijt al berispen en eindigde ik mijn dag met piekeren, terwijl ik naar Françoise Hardy luisterde die zich in haar eenzaamheid wentelde op de platendraaier. Kwestie van de birthday blues wat op te poken. De volgende dag viel alles weer netjes in de plooi.

Ik heb lang gedacht dat ik een uitzondering was. Gelukkig is er de wetenschap om zich daarover te buigen. Zo kwam ik, beter laat dan nooit, te weten dat dit gevoel naarstig wordt gedeeld. Je verjaardag kan inderdaad, in het slechtste geval, angst aanwakkeren, alarmbellen voor een depressie doen afgaan en zelfs het risico op zelfmoord verhogen. Een verjaardag is een dag met een verhoogde kans op ruzies en scheldpartijen. Zeker wanneer een kaap wordt gerond – 30 en vooral 50 – en je terugblikt op je successen en fiasco’s, uitpakt met goede voornemens die toch zullen verwateren, met de dood als orgelpunt van je persoonlijke verhaal. Het volstaat een blik op de sociale media te werpen – de drukdoenerij van de 21ste eeuw, waar iedereen zo mooi, zo gelukkig lijkt, en de ene Spritz na de andere drinkt zonder ook maar een gram bij te komen – om de bodem te bereiken. Maar een verjaardag is ook het uitgelezen moment om de mensen rondom jou te scharen die je echt graag ziet, met de boodschap: noch taarten met kaarsen, noch cadeaus. Wel bubbels en plezier. Je onjaardag vieren, te gek!