“Dit is de kans van mijn leven”

Ze heeft 1.750.000 euro gewonnen (70 miljoen oude Belgische frank) met een inzet van... 4 euro. Meer dan twee jaar na die onvergetelijke junidag in 2002 is de vrouw die we hier Bieke zullen noemen, nog steeds niet van de schok bekomen. “Al mijn collega’s speelden met de Lotto, herinnert ze zich. Ze maakten vaak grapjes over de dromen die ze waar zouden maken als ze zouden winnen. Op een dag heb ik ook maar eens een formulier ingevuld bij de boekhandel tegenover het werk, vooral om eens te doen zoals iedereen. Ik vertelde dat ook aan alle collega’s. ’s Anderendaags hing in het uitstalraam van de boekhandel dat één van de klanten het grote lot had gewonnen! Toen ik de winnende combinatie vergeleek met mijn cijfers kon ik mijn ogen niet geloven. Ik riep er een collega bij en zij schreeuwde het uit: je hebt gewonnen!, je bent rijk!

Ik geloofde het niet. Het drong pas tot me door toen ik zag hoe collega’s zich totaal opgewonden rond mij verdrongen. Eerst huilde ik van geluk, maar later voelde ik me slecht. Al dat geld voor mij!

Ik heb er verschillende weken over gedaan om te begrijpen wat me was overkomen. Met mijn loon had ik net genoeg om mijn gezin draaiende te houden. Dat mijn toekomst en die van de kinderen nu plots verzekerd was, kon ik maar niet aanvaarden. Mijn eerste zorg was het geld te laten opbrengen door het te beleggen, want tot vandaag word ik geplaagd door de nachtmerrie, alles te verliezen. Ik voel me schuldig. Het is sterker dan mijzelf.”

“Buiten mijn collega’s zijn alleen mijn ouders en één jeugdvriendin op de hoogte. Mijn kinderen zijn te jong en ik wil hen bewust maken van de waarde van geld. Ik wil dat ze beseffen dat geld zo-maar niet uit de hemel komt vallen, ook al is het dàt wat mij overkwam. Natuurlijk zal ik hen later helpen, maar ik wil dat ze studeren, zich inspannen, een loopbaan uitbouwen en een normaal leven leiden.”

“De collega’s begrijpen me niet”

Als we Bieke vragen of ze van iets spijt heeft, aarzelt ze niet: “Ik betreur dat mijn collega’s het weten, want de kloof tussen hen en mij wordt groter. Ze begrijpen niet dat ik niets heb veranderd aan mijn leven. Ik blijf werken zoals vroeger en ik heb mezelf nog geen enkele uitspatting toegestaan, tenzij tweemaal per jaar met vakantie gaan en regelmatig wat nieuwe kleren kopen. Ze accepteren blijkbaar niet dat ik nood heb aan een normaal leven om me goed te voelen. Ik hou van mijn werk, ik heb geen zin om te stoppen. Maar nu is het alsof mijn aanwezigheid de sfeer ondraaglijk maakt. Zo heb ik in de ogen van mijn collega’s het recht niet meer me eens wat minder gelukkig te voelen of neerslachtige buien te hebben. Als ik bij toeval eens zeg dat een product duur is, krijg ik altijd hetzelfde antwoord: dat dit toch niet langer mijn probleem is. Ik voel me als een staatloze. Ik maak geen deel meer uit van hun milieu, dat laten ze me heel duidelijk voelen. Maar ik behoor ook niet tot de klasse van de superrijken. Ik voel dat ik uiteindelijk verplicht zal worden mijn werk op te geven, misschien zelfs te verhuizen. Maar misschien is dat geen slechte zaak, want zo kan ik één van mijn grootste dromen realiseren: eindelijk het huis bouwen waarvan ik altijd al heb gedroomd. Zelfs al heeft de lotto winnen veel negatieve gevolgen gehad op relationeel vlak, ik weet dat dit ondanks alles de kans van mijn leven is!”

Karima Amrous