Toch op consultatie

Hij moppert wanneer hij mijn praktijkruimte binnenwandelt. Zijn vrouw kijkt me verontschuldigend aan. Ik vermoed dat ik de oorzaak voor zijn humeur ken. De secretaresse waarschuwde me al deze ochtend. Wanneer hij telefonisch naar een aantal voorschriften vroeg, had ze opgemerkt dat het alweer zes maanden geleden was dat hij nog eens op consultatie kwam. In de praktijk hanteren we de regel dat iedereen minstens halfjaarlijks moet langskomen indien ze chronisch medicatie nemen. Die maatregel begrijpt meneer niet. “Alles kan toch digitaal tegenwoordig? Wat is hier dan de meerwaarde van?”, verzucht hij meteen zodra hij neerzit.

Die reactie hoor ik wekelijks. Sinds de coronapandemie wordt er verwacht dat ons medisch werk voor een groot deel op afstand kan gebeuren. Toch zie ik de meerwaarde in van een fysieke consultatie. Het geeft ons de tijd om een dossier nog eens samen te overlopen. Klopt het medicatieoverzicht nog? Worden er pillen genomen waar ik geen weet van heb? Wat kan er qua preventieve geneeskunde nog gebeuren?

Hij schuift zijn medicatielijstje naar me toe. Hoewel hij met zijn ogen rolt wanneer ik bij elk medicijn vraag hoe en wanneer hij het inneemt, beantwoordt hij wel mijn vragen. Hij blijkt zijn medicatie wel degelijk in te nemen zoals ze werd voorgeschreven. Dat is fijn. Wanneer ik een bloedverdunner tegenkom, kijk ik snel even naar zijn medische voorgeschiedenis. Daar staat geen diagnose vermeldt die deze pil noodzakelijk maakt. Ik pols of we geen diagnose zijn vergeten noteren, maar het dossier is correct. Nuancerend leg ik uit dat deze medicatie vroeger als primaire preventie werd opgestart, maar dat nieuwe richtlijnen dit niet meer aanraden. In zijn geval zouden we deze pillen gewoon kunnen schrappen. Hij haalt zijn schouders op en verklaart dat hij geen last ondervindt van het pilletje. Waarom neemt hij dan een maagbeschermer, merk ik op. Er is geen andere verklaring terug te vinden dan maaglast die veroorzaakt wordt door de bloedverdunner.

Enthousiast stel ik voor dat we zijn medicatielijstje kunnen verkorten door de bloedverdunner te schrappen, waardoor we ook de maagbeschermer kunnen laten vallen. Als arts hoor je immers niet enkel noodzakelijke medicatie op te starten, maar ook de overbodige te schrappen. Hoe meer pillen een patiënt neemt, hoe meer risico er is op interacties. Dat komt hun werking niet ten goede. Hij stemt in, maar misschien wel eerder omdat zijn vrouw mee lijkt in mijn verhaal.

Met een voldaan gevoel laat ik het koppel na de consultatie weer buiten. Enkele maanden later blijkt echter dat zijn vrouw haar bloedverdunnende medicatie dubbel zo vaak komt vragen als voorheen. Ik vermoed dat haar echtgenoot gewoon haar pillen aan het slikken is, nu ik hem geen nieuw voorschrift meer gaf. Heb ik het niet duidelijk genoeg uitgelegd, of heeft hij bezorgdheden rond mijn beslissing die hij niet heeft durven uitspreken? Volgende keer zal er dus wellicht opnieuw een consultatie nodig zijn.