Andie, als ik grijs zie...

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

In het zog van de vele #huppeldepup bewegingen en body positivity, leggen almaar meer merken de nadruk op lichaamsverschillen. Een weelderig li- chaam, een verre-van-perfect lichaam, gehandicapt, geamputeerd, met etnische kenmerken, transgender... Een lichaam van 50. Opportunistisch? Laten we niet naïef zijn. Reclame is bedoeld om een product in de kijker te zetten en te verkopen, niet om de samenleving te veranderen. Ze herkauwt wat leeft en spuugt het weer uit op een moment dat de markt dit idee – nog voldoende fris om origineel te zijn – heeft verwerkt. Dat is haar taak, daar valt niets op aan te merken.

Al is het uiteraard vreemd, en kwetsend, dat mensen die werden geboren voor de oliecrisis als een minderheid worden weggezet. Terwijl men hen net verwijt dat ze te talrijk zijn, dat ze de bevolkingspiramide op haar kop zetten, het pensioenstelsel en de sociale zekerheid onderuit halen. Maar laten we niet moeilijk doen. Dat 45- of 50-plussers een product aanprijzen dat niet specifiek voor hen bedoeld is, is vandaag geen zeldzaamheid meer. En ook al blijven veel merken gebruik maken van clichés uit een ander tijdperk, 50-plussers hoeven niet langer de karikatuur te spelen van wat de meesten trouwens niet zijn: oudjes die alles hebben opgegeven behalve een welverdiende rust onder de zon en hun kleinkinderen verwennen met suikergoed van weleer dat hen regelrecht richting tandarts stuurt.

Het is een hele overwinning om, bij het doorbladeren van magazines, onze eigen prachtmodellen met lange grijze haren te ontdekken in lingerie. Hen een cosmeticalijn te zien voorstellen. Of nog, sportkledij te zien showen. Mariëlle! Catherine! Marie! En uiteraard Jean, die nooit in de rol heeft moeten kruipen van digitale nitwit. Maar ja, hij is een man, zijn grijze haren stralen de verantwoordelijkheid uit van de zakenman die uitpakt met horloges van waarde.

De filmwereld is nog zo’n toonbeeld van voortdurende verandering. Neem nu Cannes en het Festival. Op de rode loper dagen influencers, topmodellen en realitysterren op aan de zijde van acteurs, regisseurs en enkele echte filmsterren, al zijn het er almaar minder. Wie stal dit jaar de show? Sharon Stone, 63 jaar, stralend als de zon, in de jurk van een Disneyprinses, met haar zoon aan haar zij. En vooral Andie MacDowell, die voor eeuwig de Carrie blijft waarop Hugh Grant verliefd werd in Four Weddings and a Funeral (1994). Op 63 en tegen de wil van haar agent, verscheen deze niet-zo-klassieke schoonheid, die al 26 jaar het boegbeeld is van l’Oréal Paris, voor het eerst op de rode loper met weelderige grijze haren. Die haar, naar eigen zeggen, een gevoel van macht geven. “Als Georges Clooney het doet, waarom dan ik niet?” De muren van het Rijk van de uiterlijke schijn en illusie neerhalen levert haar de Gouden Palm voor Durf op. Durven jezelf te zijn. Verkondigen dat ouder worden geen vieze ziekte is, ongeacht je geaardheid. Andie, als ik grijs zie...