De handtas verbergt niets

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Wanneer ik de deur wil dichttrekken, twijfel ik. Mijn mondmasker? Ik rommel in mijn handtas van soe- pel leer en stoot op een flacon alcoholgel die al voor drievierden is opgebruikt. Daar is het mondmasker, opgeborgen in wat ooit een diepvrieszakje was. In het rek van de dwangneurose en de angst heeft ‘Heb ik het gasfornuis wel uitgezet?’ plaats geruimd voor ‘Heb ik mijn mondmasker wel bij?’

Ga een jaar terug in de tijd. Wie had ooit gedacht dat de handtas, bovenop de gebruikelijke rommel, een mondmasker zou herbergen? En ook alcoholgel – behalve tijdens de vakantie-uittocht met toiletten op snelwegparkings? Of dat het mondmasker de lippenstift zou verdrijven? En de eyeliner en de mascara een boost zouden krijgen en het make-uptasje inpalmen?

Pas als er een inventaris wordt gemaakt van de handtas wordt duidelijk welke evolutie we hebben doorgemaakt. Twintig jaar geleden sleurde je er nog speeltjes in mee, om je kleine kinderen bezig te houden in de wachtkamer van de tandarts. Vandaag zijn die vervangen door een bril waarmee je in diezelfde wachtkamer geduldig een boek leest van papier of op de e-reader – een innovatie die een overvol damestasje op prijs stelt omwille van zijn wespentaille en pluimgewicht.

Maar meer nog is de handtas een geschiedenisboek, een afspiegeling van dingen die de maatschappelijke evolutie overhoophalen, zoals vandaag het mondmasker en de alcoholgel.

Rond de eeuwwisseling brak de gsm door, waarmee we altijd bereikbaar zijn. Het mobieltje neemt intussen zo’n belangrijke plaats in ons leven in, dat de handtas werd uitgerust met een zakje om het in op te bergen. Sindsdien trillen en rinkelen onze tassen! En sinds de smartphone het heeft overgenomen, is de handtas lichter geworden naarmate de eigenaar vertrouwd raakte met de vele functies van dit Zwitserse zakmes. Het fototoestel verdween, gevolgd door de agenda, het adresboekje, de nota’s, het stadsplan, de zaklamp, het spiegeltje, de stappenteller, de iPod. Blijven over: de oortjes.

Zoals het een technosamenleving betaamt, hoeven autosleutels niet langer uit de handtas om de bolide te starten, die tegen de volle 30 km/uur over de Brusselse weg mag razen. Voortaan vergaren ze stof op de bodem van je tas. Het volstaat dat je ze één keer per jaar terugvindt voor het onderhoud.

De handtas legt ook onze bekommernis om het milieu en een goede gezondheid bloot. Weg sigaretten en aansteker. Geen plastic flesje meer, maar een drinkbus. Geen chocoladereep met karamel meer bij een dipje, maar een politiek correcte bio dieetreep. Intussen onthult de handtas, zoals het Russische poppetje, alweer een andere inhoud: de herbruikbare boodschappentas die je kan opvouwen. Maar verdwenen zijn de pleisters om blaren te verzorgen: hoge hakken hebben afgedaan, leve de sneakers. Minimumcomfort om die ambitieuze 10.000 stappen te halen.

En vanaf 21 oktober moet de handtas van wie naar Groot-Brittannië reist een geldig paspoort bevatten. Brexit! Oh my god!