In stilte vertrekken? Dat kan toch niet!

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

De eerste zin is die welke je aanzet om de roman te kopen die je in de boekhandel doorbladert.

De laatste regels zijn die welke ervoor zorgen dat een boek een onuitwisbare indruk nalaat. Als de ontknoping teleurstelt, verbleekt alles wat voordien werd geschreven. Een goed slot is als een lekker dessert, je houdt er mooie herinneringen aan over... en het doet je vergeten dat de steak bij de hoofdschotel iets te gekruid was.

Met een carrière is het net zo. Er is die eerste dag waarop je een complexe wereld binnenstapt, waarvan je de codes nog moet leren. Met een onthaal – warm of onbestaande – dat bij die eerste ervaring de toon zet. Daarna volgt een heel parcours bezaaid met overwinningen, ontgoochelingen, afscheid nemen, veelvuldige aanpassingen. En dan, aan de vooravond van het pensioen, is er de laatste dag, die waarop je je bureau of locker leegmaakt, en alles het etiket ‘laatste keer’ meekrijgt. Een belangrijke dag, vol symboliek. Die wordt afgesloten met een feestje, dat de overgang naar een andere levensfase markeert.

De deur die je dichttrekt, voor je een andere opent. Aan het bedrijf en de collega’s om ervoor te zorgen dat die overstap harmonieus verloopt. En dat de deur die dichtvalt, je achterlaat met een blij gevoel, dat alle ergernis wegvaagt. En dus volgen er speeches, waarin enkel het positieve wordt opgesomd, grappen, herinneringen bij een glas, en cadeaus. Emoties. Sommige bedrijven zijn sterk in menselijke relaties, andere niet, maar zelden slaan ze dit belangrijke moment voor de werknemer, en zij die achterblijven, helemaal over. En schiet het bedrijf alsnog tekort, dan nemen de collega’s het spontaan over.

Een van de neveneffecten van corona, is dat dit professionele en relatio- nele parcours niet meer kan worden gevierd – niet klinken, geen etentje, knuffels of samenkomen. En dus vertrekken mensen de laatste maanden met stille trom... ‘Is Dingske met pensioen, écht?!’ Elkaar beloven om dit later te vieren? Uiteraard, en het wordt vast gezellig, maar de zin ervan zal zoek zijn, wanneer de gepensioneerde intussen een nieuwe levensfase heeft aangevat.

De verhalen die ik te horen kreeg, hebben me geraakt. Verhalen van zestigers die op maandag nog aan het telewerken waren in hun living en daar op dinsdag opnieuw zaten, maar dan met pensioen. En met weinig perspectief op (nieuwe) activiteiten, een reis die de overgang moet bevestigen of de kleinkinderen knuffelen.

Het is dus meer dan ooit belangrijk om die gebeurtenis niet onopgemerkt voorbij te laten gaan en de kersvers gepensioneerde niet achter te laten met een onaf gevoel. Een e-peritief, cadeaus, herinneringen, grappen via de telefoon, een kaartje van iedereen, bloemen thuisbezorgen. Zet je verbeelding aan het werk, zodat ondanks alles, met pensioen gaan memorabel blijft. 10, 20, 30 jaar in een bedrijf, en in stilte vertrekken: dat nooit! Neen, Covid krijgt in deze niet het laatste woord!

PS: heel veel geluk toegewenst aan onze beeldredacteur Françoise Plume. We gaan haar ervaring en onnavolgbare lach missen!