Op reis tegen de kilo’s

Een zonnevakantie? Ja, maar het kan ook anders! Tijdens een gezondheidsreis in groep diëten en sporten, is een relatief nieuw concept. Wij probeerden het voor u uit...

Een week aan de Turkse kust om een gezondere levensstijl aan te kweken. Dat zie ik wel zitten. Een dieet van 1400 kcal per dag? Bah, dat moet nog net haalbaar zijn. En fysische inspanningen? Die heb ik in het verleden meer dan voldoende gedaan. Hop naar Turkije dus, met mijn logboek in de aanslag!

Dag 1

Zaventem, 4 uur in de ochtend. Terwijl ik mijn bagage incheck, bekijk ik de andere passagiers. Wie zouden mijn companen zijn? Enkele uren later, in Bodrum, wordt dit mysterie onthuld. Daar blijkt dat we met een twaalftal zijn, vooral vrouwen. We luisteren naar de uitleg van onze gids Marina, een Belgische die in Turkije woont.

Na een ontdekkingstocht door het hotel gaan we aan tafel. De culinaire toon wordt meteen gezet: een omelet met kruiden, sla, water. Rauwkost, maar alleen een beetje citroensap om die op smaak te brengen.

We vullen een vragenlijst in en de dokter neemt onze bloeddruk. Om 15 uur is er een sessie aquagym, in een verwarmd binnenzwembad met zeewater. Gedurende een uur zijn we bezig, springend en tellend: Bir, iki, üç...

We krijgen een appel en dan is er het stapuurtje. Na een kilometer of vijf komen we in de prachtige baai Gümüslük, waar we allemaal een flesje water krijgen. Daarna hebben we de keuze: terugrijden met een minibusje of 3,6 kilometer te voet afleggen. Enthousiast kies ik voor de wandeling. ’s Avond krijgen we een licht avondmaal. Daarna kruip ik in bed. Drie zinnen later lig ik al in slaap.

Dag 2

Ik open mijn ogen en zie een blauwe lucht en een prachtige zee. Om 7.30 uur wagen we ons op de weegschaal. Werkelijk alles wordt gewogen: totale gewicht, water, vetmassa, spiermassa.

Daarna vrolijk naar het ontbijt. Een schok! Verloren op het midden van ons bord ligt een (1!) klein bergje geraspte wortelen, wat peterselie, drie kerstomaatjes, een hardgekookt eitje en twee onooglijk kleine sneetjes bruin brood. Help! Waar zijn mijn croissants??? Ongerust dwaalt mijn blik over de tafel, op zoek naar iets meer. Een pepermolen staat er, ja. Maar geen gram boter, geen margarine, zelfs geen olijfolie.

Om 9 uur vertrekken we op ochtendwandeling. Nordic walking. Aarzelend proberen we armen en benen te coördineren maar van zodra we beginnen denken hoe het moet, wordt het een ramp. We doen enkele bedeesde stappen, technisch verre van foutloos, we begluren elkaar vanuit de ooghoeken (hoe doet zij dat?) en schieten in een lach. Vraag me niet hoe, maar uiteindelijk raak ik toch op pad. En ik maak de hele tocht van 8,6 km rond.

Bij de terugkeer krijgen we onze honger amper gestild met een stuk vers fruit en dan gaan we luisteren naar de conferentie van voedings-experte Anne. Elke dag zal zij ons de grote principes uitleggen.

Voor het middagmaal kunnen we aan de rand van het buitenzwembad nog even de fitness/aerobiccursus volgen. Iedereen krijgt een matje en een lange elastiek met handvatten. De zon schroeit. Zonder oponthoud en in een flink ritme laten we zowat alle spieren die we in ons lijf hebben, stevig werken. Tot mijn afgrijzen merk ik dat mijn armspieren wat aan de slappe kant zijn. Niet te geloven... ik die ooit het tennisveld terroriseerde! Oké, dat is wel al twintig jaar geleden, maar mijn trots krijgt toch een stevige deuk.

Om 1.30 uur krijgen we ons middagmaal. Een bord linzensoep met een vijftiental rijstkorrels. Niet slecht... behalve wanneer blijkt dat er daarna niets meer komt! Bij sommigen, die het concept door hebben, begint het moreel al wat te zakken... Tot en met de laatste halve rijstkorrel worden borden en kommen leeggegeten.

Na de aquagym maken we twee kiwi’s soldaat en dan is het weer wandelen geblazen. Ik opteer opnieuw voor 8,6 km en dat voel ik. ’s Avonds, tussen een paar spruitjes en één schamel lamskoteletje, gaat de conversatie over zonneslagjes en... stijve spieren.

Dag 3

We passen ons aan. Wat zeg ik? We zijn zelfs blij als we bij het ontbijt een klein driehoekje kaas naast de worteltjes vinden. Na de wandeling en de conferentie van Anne, begin ik de eerste tekens van vermoeidheid te vertonen. Het is bloedheet, ik heb een razende honger en de fitness blijft maar duren...

Vandaag hebben we individueel een gesprek met Anne. ’s Namiddag laat ik de wandeling voor wat ze is en geniet van het buitenzwembad. Het water is fris. Na enkele armslagen voel ik me echt op vakantie. Heerlijk!

Dag 4

Ik ben in vorm. Ik haast me zelfs nog voor het ontbijt naar de fitnesszaal. Maar, in tegenstelling tot de vorige dagen, kort ik de ochtendwandeling in en keer ik terug met het busje.

Anne vertelt ons dat de ver-moeidheid meestal op de derde complete dag toeslaat. Vandaag dus. Maar bij mij was het vooral gisteren. En ze vertelt ons nog veel meer: over vetten en koolhydraten, de voedingsdriehoek, evenwichtige maaltijden... Het regent vragen: ” Zijn er voedingsmiddelen die echt doen vermageren?”, “Groenten met nul calorieën?”, “Slechts één maaltijd per dag gebruiken, is dus niet perfect?”

Daarna weer fitness. Na 35 minuten in de volle zon, ga ik eronderdoor. Heb ik mezelf geforceerd? ’s Namiddags beslis ik het ritme wat te verlagen: ik maak een kruis over de wandeling, ga wat lezen op het strand en daarna zwemmen. Even niet moéten, het kan zalig zijn.

’s Avonds aan tafel is iedereen nogal zwijgzaam. Het glaasje munt-, linde- of kamillethee beurt ons niet op.

Dag 5

Ik blijf ondanks alles gemotiveerd. Ik spring opnieuw vroeger uit bed om twintig minuutjes te fitnessen, helemaal alleen. Maar tijdens de wandeling heb ik niet de minste behoefte meer om records te verpulveren.

Vanmiddag ga ik ook niet naar de fitnesscursus. Ik ga zwemmen. Het namiddagprogramma blijkt overigens aangepast te zijn: de wandeling naar Gümüslük wordt vervangen door een wandeling langs het strand tot in het dorp Turgutreis. En daar krijgen we een vrij kwartiertje om de markt te bezoeken. Paarse artisjokken liggen er naast glimmende aubergines, bergen rode, gele en okerkleurige specerijen en -het toppunt!- overal wordt ons gevraagd om te proeven van noten en amandelen...

Verschillende deelnemers voelen zich ’s avonds niet lekker. Ze moeten naar de dokter en krijgen allemaal hetzelfde te horen: onze darmen zijn... lui.

Dag 6

Het is zondag en we maken duidelijk een dipje door. Het hotelbuffet – verboden voor ons! – krijgt toch een aantal discrete bezoekers over de vloer en voor de wandeling zijn we verre van voltallig.

’s Namiddags gaan we Bodrum bezoeken. Geen wandeling dus, wel een toeristische uitstap. Eindelijk kunnen we onze sportschoenen uittrekken en halen we kleedjes en sandalen boven. Ben ik niet een beetje vermagerd?

Dag 7

De laatste volledig dag. De meesten gaan wat luieren aan zee, onder de palmbomen. En ’s namiddags zijn we welgeteld nog met z’n drieën voor de wandeling. Ik houd vol.

Dag 8

De dag van de waarheid: voor het vertrek, nog voor het ontbijt, gaan we opnieuw op de weegschaal. Afhankelijk van de verwachtingen vooraf, volgt voor de ene een kleine ontgoocheling, voor de andere de euforie. Hiep hiep hoera! Iedereen heeft een aantal kilo’s verloren, dat is zeker. Minimaal 1,7kg, zo blijkt, maar er zijn er die meer dan 4kg kwijt zijn. Dit cijfer zegt echter niet alles: we hebben vetmassa verloren en spiermassa gewonnen. En vermits spiermassa zwaarder weegt, is dat alleszins een pluspunt. Anne interpreteert de resultaten.

Dag 9

Ik word thuis wakker: mijn weegschaal, mijn spiegel, mijn stadskleren... Dat ik er beter uitzie, lijdt geen twijfel. Mijn schouders en mijn armen zijn steviger, ik heb opnieuw wat taille en mijn gezicht is minder rond. Ik kom toe op mijn werk, gebruind en in topvorm. De hele redactie staat recht en geeft commentaar. En... was het niet te zwaar? Ik schaats voorzichtig om het antwoord heen. In elk geval... het sop was de kool echt wel waard!

De gezondheidsreis waaraan de Plus-redactrice deelnam, wordt georganiseerd door de Onafhankelijke Ziekenfondsen en het reisbureau Mare Tours. Meer info: % 02 778 93 94 en www.mloz.be

Gwenaëlle Ansieau