35 koeien en andere filosofen

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Het vakantiehuis kijkt achteraan wijds uit over het Normandische platteland, afgeboord door de blauwe streep van het Kanaal en gevangen onder een hemel van witte schapenwolkjes. Achterin de tuin – bij de prikkeldraad waar ze zich wellustig tegenaan schurken – staan koeien. Vijfendertig koeien, ruw geschat. Witte, met zwarte vlekken. Of is het andersom? Ze grazen, slapen, grazen, slapen. Het zijn net filosofen. Toonbeelden van volstrekte innerlijke rust. Een vos loopt voorbij, rossig en achterdochtig. Ze gunnen hem geen blik; die vos is niet hun probleem. “Allee hup! Komaan!” Tijd om gemolken te worden. De koeien kijken de boerin die hen aanport onverstoord aan. Ze doen me denken aan de godin van de wijsheid, “Athena, met de mooie koeienogen”. Wat hebben we daar toch mee gelachen tijdens de les Grieks. Vooral toen de leraar, een gepassioneerd Hellenist, ons uitlegde “dat je die mooie koeienogen als een compliment moet zien. Denk daar volgende keer maar aan.” Of hoe een goeie leraar erin slaagt je anders tegen de dingen te doen aankijken, je leven lang.

Welke koe zal eerst recht komen, de eerste stap zetten? “Allee hup! Komaan!” De boerin hervat haar ritmische gezang. “Allee hup! Komaan!” De vijfendertig runderen brengen elk een ton vlees in beweging. Traag en onverschillig wiegelen ze voorbij. Met dezelfde pas als adolescenten – met hun versleten jeans die op hun heupen bengelt en futloos over hun baskets zakt – wanneer ze niet aan de lokroep van kip met appelmoes kunnen weerstaan, maar liever doodvallen dan dit toe te geven. Waarom geld uitgeven aan een goeroe om van je stress af te raken, als koeien observeren evengoed werkt?

Het vakantiehuis heeft grote, panoramische raampartijen, om met volle teugen van de natuur en het licht te genieten. Nu en dan weerklinkt een boink, wanneer een vogeltje – zich niet bewust van het obstakel – tegen een raam smakt. En compleet groggy weer wegvliegt. “Wat stom toch, zo’n vogel!” Tot op een ochtend een wel erg luide boink weerklinkt. En mijn voorhoofd en rechterknie een afdruk op het raam achterlaten. “Deze keer geen commentaar, alsjeblieft”. Waarom geld uitgeven aan een goeroe die je leert om niet te oordelen, als een vogeltje dat evengoed kan?