“Mijn moeder was de liefste moeder die er maar bestond. Voor mij, mijn zus én voor ons broertje, een nakomertje, dat geboren werd met een verstandelijke beperking. Dat moet erg zwaar voor haar geweest zijn, maar als kind merkte ik daar weinig van. Ze was er altijd, de zon in ons gezin. Voor mijn vader legde ze iedere avond zijn kleding klaar en ze weigerde pertinent dat mijn broer naar een instelling zou gaan. Pas toen mijn zus en ik volwassen waren, en ook mijn broer toch deels buitenshuis ging wonen, kreeg ze tijd voor zichzelf. Tijd die ze vaak doorbracht met haar beste vriendin Carla, een vrouw uit de buurt die jong haar man was verloren. Ze konden uren kletsen en schateren van het lachen als ze samen waren. Bij Carla lééfde mijn moeder. Op een manier zoals ze dat niet bij mijn vader deed, dat zag ik wel. Maar ik wijdde het aan het feit dat ze zo verschillend waren. Mijn moeder warm en sprankelend, mijn vader een stuk stiller. Er was beslist genegenheid tussen hen, waardering ook. Maar echte liefde, een kus, een spontane omhelzing? Nee, dat heb ik nooit gezien. Maar ja, er was bij beiden wel veel liefde voor het gezin. Kennelijk was dat genoeg voor ze.
Vorig jaar overleed mijn vader, drie jaar na de dood van mijn moeder. Kort na zijn dood had ik een gesprek met tante José, de tweelingzus van mijn moeder. Dat zette mijn wereld op z’n kop. Ze vertelde dat mijn moeder eigenlijk op vrouwen viel en dat ze met mijn vader was getrouwd omdat ze – in het gezin en dorp waar ze was opgegroeid – geen enkele kans zag om naar haar geaardheid te leven. José was de enige die ervan op de hoogte was. Toen ze beiden nog in de pubertijd waren, had José het al aangevoeld.
Ik was geschokt door wat mijn tante vertelde, tegelijk wist ik direct dat het waar was. Ik was veertig toen Carla bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Mijn moeder was kapot van verdriet. Hoe kon het dat ik niet beseft had dat ze niet treurde om het verlies van haar beste vriendin, maar om haar grote liefde? En waarom had ze mij niet in vertrouwen genomen? We waren zo hecht! ‘Omdat ze het niet fair vond om jou en je zus op te zadelen met een geheim voor je vader’, zei mijn tante, en tja, dat begrijp ik ook. Maar ik ben dankbaar dat ze José toestemming heeft gegeven om ons de waarheid te vertellen nu vader er niet meer is. En dat ze ons zelfs een aantal mooie brieven van en aan Carla mocht geven. Ik vind het droevig dat hun liefde alleen in het geheim mocht bestaan. Tegelijkertijd ben ik blij dat zij, op de momenten dat ze bij elkaar waren, intens gelukkig zijn geweest. En ik waardeer nog meer hoe mijn moeder er altijd voor ons gezin is geweest. Wat moet ze veel van ons gehouden hebben…”
