Bal der zeurkousen

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Stop met zeuren! Het is een van die uitdrukkingen die 2021 zullen overleven. Want al gebruikte infectiologe Erika Vlieghe die in de context van de pandemie, ze is nuttig in tal van andere situaties. Stop met klagen. Met je te beklagen. Maar o, wat kan dat deugd doen. Zo ’s avonds je gal spuwen: over je buren-muzikanten die je intussen een vioolallergie hebben bezorgd, over de loodgieter die niet is komen opdagen. Over de prei waar geen smaak in zit (was het je ook al opgevallen?). Ziezo, nu kan je weer opgelucht iets anders doen.

Klagen, het slachtoffer uithangen... Een beetje is oké. Maar trop is te veel. Is het een teken van deze tijd? De reflex van een verwend kind? Dankzij de huidige communicatiemiddelen hebben we er ons nog nooit zo massaal aan overgeleverd, zoveel is duidelijk. Kijk maar naar Meghan en Harry: ze verachten de pers die hun privéleven tot een hel lijkt te maken, maar strikken interviewdiva Oprah Winfrey om voor het oog van de hele wereld hun hart uit te storten over hun tot op het bot ontlede gemoedstoestand, in hun 15 miljoen-dollarvilla met 16 badkamers. Welnee, je kan niet alles hebben, je kan niet naar roem streven en met rust worden gelaten. En ja, het Britse koningshuis hanteert een megastrikte etiquette; ze hadden de release van The Crown niet nodig om dat te beseffen, toch? Harry en Meghan zijn als twee geheelonthouders die zich laten aanwerven bij een stokerij, er actie beginnen te voeren tegen alcohol, maar tegelijk ook een hoger loon eisen, soepele werkuren en de erkenning van hun baas. Het meest verbijsterende is wel dat deze onbetamelijke manier van de vuile was buitenhangen, die de kassa’s doet rinkelen, op zoveel belangstelling en medeleven kan rekenen.

Tot zover deze wachtkameroverpeinzing. Ik stop mijn magazine weg, de kiné doet teken dat ik binnen mag.

‘Het mag nu wel stoppen met die corona’, begroet hij mij. Zijn manier om bij elke patiënt het ijs te breken. En scherp uit te kunnen halen naar alles wat misgaat. De waardeloze politici, de waardeloze experts, de waardeloze jongeren, met als orgelpunt de vakantie die waardeloos zal zijn, terwijl hij er – voor zover nodig – aan toevoegt dat het over niets anders meer gaat.

Het is waar dat je in deze tijden vergeet te zeuren over het weer dat doorslaat, over de Leopold II-tunnel die nu Annie Cordy heet (het gedacht alleen al, het arme mens!), over de politiek correcte excessen waardoor je niet langer de uitdrukking ‘eten als een varken’ mag gebruiken omdat het kwetsend is voor de varkens. De onfortuinlijke dieren: ze zouden meer gebaat zijn bij enig verzet tegen woorden als ‘worst’ of ‘saucisse’!

En intussen – om te doen vergeten dat tegen het einde van het jaar 44 loketten worden geschrapt? – installeert de NMBS in het Zuidstation een moppenverdeler (NL/FR/EN). Een soort De Druivelaar scheurkalenderautomaat. Hier wordt niet geklaagd, maar gelachen. De superioriteit van de machine op de mens. Of is het omgekeerd?