vrouw eenzaam thuis zonder familie

Mijn verhaal: ‘Ik mis het familiegeluk dat mij nooit gegund is’

Plusmagazine.be Onlineredactie

Katrien*: “Voor mij is de wereld een mijnenveld van klein familiegeluk. Ik gun dat geluk iedereen, maar had het zó graag ook mezelf gegund. Dat het voor mij niet zo heeft mogen zijn, is iets waaraan ik nooit zal wennen.

 

Jarenlang heb ik dat gevoel weten weg te duwen, maar sinds mijn man er niet meer is, is de pijn onverminderd terug. Op veel momenten grijpt het gemis me onverwacht naar de keel. In de sauna bijvoorbeeld, wanneer er een moeder en dochter naast me in het bubbelbad zakken. Kletsend en lachend, heel vertrouwd. Dan verdwijn ik vlug onder water om mijn tranen te verbergen. Of wanneer ik plots word geraakt door het beeld van een moeder met haar grote zoon, arm in arm in de stad. Maar het ergste, hét recept om me overhaast een restaurant te doen verlaten, zijn moeders die daar hun verjaardag vieren, omringd door hun kinderen en kleinkinderen.

 

Moeder worden: het was altijd al mijn grootste droom. Als ik het kon overdoen, was ik er al op mijn twintigste aan begonnen. Omdat ik een mooie carrière ook belangrijk vond, schoof ik het voor me uit. Ik was 33 toen ik mijn spiraaltje liet weghalen. Trappelend van ongeduld om met mijn man deze nieuwe fase in te gaan. Helaas, het lukte niet. Een jaar ging voorbij. En een tweede. We ondergingen onderzoeken, maar zonder resultaat. ‘Gewoon blijven proberen’, zei de arts. Kort erna startten we met behandelingen. Eerst kunstmatige inseminatie, daarna ivf. De hormonen brachten me uit balans en de relatie met mijn man kwam onder druk te staan. Na jaren van obsessief hopen, wachten en verlangen, hebben we een punt gezet achter onze kinderwens. Intens verdrietig waren we, maar tegelijk ook wel wat opgelucht. We deden alles om ons leven, dat veel te lang op pauze had gestaan, anders in te vullen. Een nieuwe baan, een tweede huis in Frankrijk, genieten van culturele dingen. Het lukte om weer gelukkig te worden. Al bleef er een grijze ondertoon. Ik vervreemdde van vriendinnen met gezinnen. Ik verdroeg het niet, al die verhalen. Gelukkig had ik mijn man. Samen konden wij het leven aan.

 

Waarom moest juist hij zo jong overlijden? 62 was hij. Ik stond alleen aan zijn kist. Geen kinderen die me troostten. Geen kleinkinderen met een bloem. En nu, vier jaar later, ben ik nog steeds zo bedroefd. Ik mis mijn niet-geleefde leven, het familiegeluk dat ik niet heb gehad. De kleinkinderen die niet op mijn schoot zitten. ‘Zoek een man die opa is’, zegt mijn beste vriendin. Maar ik vrees dat dat alleen zout in de wond zou zijn. Straks ga ik met pensioen en dan ben ik het enige wat ik heb – mijn mooie carrière – ook nog kwijt. Ik weet dat kinderen en kleinkinderen niet zaligmakend zijn, dat er meer is in het leven. Alleen heb ik geen idee meer hoe ik daarvan moet genieten.”  

Auteur: Lydia van der Weide

* Om privacyredenen is de naam van de geïnterviewde veranderd.

 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Expertise

Commerciële boodschap