Vakantie-impressies

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Is een korte vakantie goedkoper dan een lange? Volgens de statistieken gaan vier op de tien Belgen niet op vakantie. Om die cijfers een minimum aan geloofwaardigheid te verlenen, kan ik stellen dat ik één van hen ben. Toen ik begin dit jaar op zoek ging naar een vakantiehuis in Bretagne, was ik verbijsterd en gechoqueerd door de prijsexplosie sinds covid. Dus neen, neen, neen. Dit is een kwestie van principes.

En dus maakte de ‘grote’ vakantie plaats voor verschillende minivakanties van drie of vier dagen. Mooie hotels, lekkere restaurants, shopping, ijsjes... want we hebben maar drie dagen en als het dan niet iets meer mag zijn dan thuis, dan is het de moeite niet (ook een kwestie van principes). Net als al de rest, hebben ook de overnachtingen een vlucht genomen. Maar in deze ben ik als een vegetariër die zich te goed doet aan een varkens-kalfsworst: ik doe alsof ik het niet weet. In totaal heb ik meer uitgegeven. Maar de principes hielden stand.

Kan je nog uit eten gaan zonder te reserveren? Niet echt. Soms kan je, nadat je de menu’s aan de ramen hebt vergeleken, nog binnenstappen of even bellen. Op grootmoeders wijze. Of je kan, versie 2.0, reserveren via de site van het restaurant. En dat is wat ons overkwam in Rijsel: Toktok, dag mevrouw, kunnen we reserveren voor vanavond? Ja, via de app, antwoordt de vrouw,... die net de reserveringen aan het checken is op de computer. Muis in de aanslag, weigert ze stellig om ons te aanvaarden als we niet via de app gaan. Niet, dan! Kwestie van principes. We proberen het verderop: zelfde antwoord van een ober van vlees en bloed, het moet via de app. In dezelfde stijl, zijn er oerklassieke horecazaken waar je enkel nog kan bestellen via tussenkomst van de iPad op de tafel, terwijl mensenobers je gadeslaan. Of hoe de mensheid ons voorbereidt op haar vervanging door robots...

Moet je eten wat de chef je opdringt? Zoals meer en meer mensen, ben ik moeilijk om te voeden: geen gevogelte, geen vlees (behalve varkens-kalfsworst), vis die niet te hard naar vis smaakt, enz. En dan heb ik nog geen last van een allergie. Wanneer we echter de restaurants overlopen, stellen we vast dat die steeds vaker een menu opleggen, punt uit. Het is de chef, de ster van de 21ste eeuw, die beslist. De ergste zijn zij die het bij ‘naargelang het marktaanbod’ houden. Prima, maar ik ben klant en wil eten wat ik lekker vind, niet wat me wordt opgedrongen.

Kan je nog leven zonder QR-code? Dit is de QR-code die toegang geeft tot de garage, bel maar indien het niet lukt, waarschuwt de receptioniste. Allo, inderdaad. En dit is de QR-code voor de kamer. Bel maar als het niet werkt. Gewend aan elektronische sleutels die demagnetiseren, vooral wanneer er niemand aan het onthaal zit, ben ik niet voorbereid op dit scenario: de deur gaat altijd open. Elke keer, een mirakel! Een gevoel van overwinning dat zich van me meester maakt. Ik voel me Bill Gates! Ik ben Mark Zuckerberg! Wat heb ik toch een goeie vakantie gehad!