“Ik zou elke keuze opnieuw maken”

Als Staatssecretaris voor Asiel, Migratie en Armoede-bestrijding heeft ze geen makkelijk departement. Nog voor ze zich kon doen gelden kreeg ze al bakken kritiek over zich. Over haar uiterlijk, haar dossiers. Maar Maggie De Block (50) is niet snel uit haar lood te slaan.

We zoeken haar op in haar kantoor aan de Waterloolaan, nabij de Marollen. Een statig gebouw met donkere gangen dat vroeger bij het Bordetziekenhuis hoorde. “Het is oud en donker”, steekt de Merchtemse huisarts, balancerend op fijne hakken, van wal. “Ik heb mijn bureau wit laten schilderen om helderheid te creëren.”

Plus Magazine: Na 12 jaar Parlement zit u voor het eerst in de federale regering. Een droom die uitkomt?

Maggie De Block: Het is niet zo dat ik ervan droomde om staatssecretaris of minister te worden. Ik was tevreden met mijn werk in het parlement. Ik was er o.a. actief in de Commissie Sociale Zaken. Ik heb politiek altijd gecombineerd met mijn beroep van arts. Het is boeiend om zowel de praktijk als het beleid én de invloed ervan op het leven van mensen te leren kennen. Ik had nog veel projecten op stapel staan die nu bevroren zijn omdat ik in een ander domein zit.

Bent u tevreden met uw overstap?

Ja. Eigenlijk ben ik over al mijn keuzes in het leven tevreden. Ik zou alles opnieuw doen: geneeskunde studeren, een eigen praktijk starten. Misschien zou ik sneller met andere artsen gaan samenwerken om werk en gezin makkelijker te combineren. Vroeger waren artsen 24 u. op 24 beschikbaar. Ik zou met dezelfde man huwen en ben nog altijd blij dat ik mijn twee kinderen heb. Ik heb ook bewust voor de politiek gekozen. Daarin heb ik altijd kunnen doen wat ik wou. Ook als staatssecretaris.

U hebt het nochtans niet makkelijk gehad. U werd door de media fel op de korrel genomen over uw dos-sierkennis en uw uiterlijk.

Over mijn dossierkennis hoop ik dat ze hun mening hebben herzien: in het parlement stond ik bekend als een dossiervreter. Over de commotie rond mijn uiterlijk was ik verbaasd. Maar ik heb dat al lang een plaats gegeven. Ik heb geen mannequinmaten. Ik val op door mijn ronde vormen en kan dus niet in de massa verdwijnen. Maar de grofheid waarmee men mij aanviel, zegt meer over de mensen die commentaar leverden dan over mij. Zelf ben ik absoluut niet iemand die anderen uitlacht of beschimpt. Ik kijk altijd naar de mens in zijn geheel. Mensen kunnen er perfect uitzien maar zich slecht voelen. Anderzijds kan wie niet meteen in het plaatje van ‘mooi en snel’ past ook zeer gelukkig zijn. Voor mij is iemand die gelukkig is een mooi mens.

Bent u nu op uw hoede?

Ik ben niet veranderd. Ik heb jaren in de luwte gewerkt. Toen zagen de media mij niet staan. Nu sta ik in de spotlights. Ik ben daar niet bang van. Ik ben wie ik ben. Voor mediatraining heb ik weinig tijd. Ik vertrouw op mijn adviseurs.

Zowel als arts als in uw huidige functie hebt u te maken met kwets-bare mensen. Toeval? Of hebt u een sociale gevoeligheid?

Het heeft te maken met ingesteldheid. Artsen willen de levenskwaliteit van mensen verbeteren. Ook in mijn huidige functie gaat het om mensen. Maar ik heb onze voorzitter ( Alexander De Croo) nooit gevraagd waarom hij mij koos voor deze opdracht.

U beslist over het leven van mensen. Kunt u uw werk van zich afzetten?

Je moet voor ogen houden wat voor samenleving je wil en over individu-ele gevallen heen kijken. Dat is niet makkelijk. Ik meen dat er duidelijke regels moeten komen voor een gecontroleerd, leefbaar migratiebeleid. Je moet de weg zien die je moet bewandelen. Daar horen obstakels bij. Ook arts word je niet alleen om mensen gelukkig te maken. Je maakt leuke zaken mee, maar ook trieste. Ik tracht altijd rationeel en pragmatisch te blijven. Mijn leeftijd is daarbij een voordeel. Als jong mens heb je het daar moeilijker mee.

U werd groot in een modaal gezin. Maar echt zorgeloos was uw jeugd niet. Uw vader kwam om in een ongeval toen u acht was.

Het is confronterend wanneer je als kind zoiets meemaakt. Het heeft mij als oudste van drie vroeg verantwoordelijkheid gegeven. Maar het heeft mijn jeugd niet ongelukkig gemaakt. Ik heb een optimistische, sterke moeder. Ze zei: “Wat ons is overkomen mag geen negatieve impact hebben op het leven van mijn kinderen”. De draagkracht van familie en vrienden speelt een grote rol. Mijn vader is ook altijd deel blijven uitmaken van ons leven, we zijn over hem blijven praten, maar niet op een trieste manier. Ik ben trouwens even optimistisch van natuur als mijn moeder.

U trouwde toen u 19 was. Kwam dat omdat u vroeg volwassen was?

Nu lijkt dat jong maar toen was dat gewoon. Als je enkele jaren een lief had, trouwde je. Op mijn 25ste werd ik moeder. Ik zat in het laatste jaar geneeskunde. Het was een bewuste keuze. Wij waren zeker van mekaar en aan kinderen toe. Ik vond het makkelijker om een kind te krijgen wanneer ik studeerde dan wanneer ik een artsenpraktijk zou starten.

Uw broer is burgemeester. Zit de politiek jullie in het bloed?

Mijn ouders waren geëngageerd maar niet politiek actief. Mijn broer volgde mij eerst als arts en daarna in de politiek. Vroeger mochten we aan tafel niet over geneeskunde praten. Nu luidt het ordewoord bij mijn moeder: “Geen politiek”.

Uw dochter nam deel aan de gemeenteraadsverkiezingen. Blij dat zij in uw voetsporen treedt?

Ze maakt haar eigen keuze. Ik steun haar beslissingen. Ze heeft rechten gestudeerd en wil onze gemeente leefbaar houden voor jonge gezinnen met kinderen. Ze is met andere dingen bezig dan ik. En dat vind ik goed. Ze moet haar eigen leven leiden.

De kritiek die u te verduren kreeg, heeft haar niet afgeschrikt.

Blijkbaar niet. Ze heeft nooit aan mij getwijfeld. Ze weet dat ik om kan met kritiek. Maar ze was wel bezorgd en stuurde af en toe toch een berichtje: “Mama, gaat het wel?”

Ann Heylens

Ik beoordeel de mens in zijn geheel. Voor mij is wie gelukkig is mooi.