Bonjour Quebec! Met de camper door Oost-Canada

Met zo’n twee miljoen meren, bruisende watervallen en bossen die zich als een groen deken over het landschap draperen, is Canada het perfecte land om met de camper te verkennen. Zo’n mastodont besturen is even wennen, maar de vrijheid, rust en natuur maken het onvergetelijk.

Onze roadtrip start in Montréal, een stad met karakter die meteen charmeert door haar mix van Europese flair en Amerikaanse urban cool. We vinden historische charme in Vieux-Montréal, en streetart, vintage winkels en de geur van croissants in Le Plateau, een artistieke wijk waar brandladders zich als wijnranken vastklampen aan de Victoriaanse gevels. De sfeer doet denken aan Greenwich Village in New York, maar dan met een zachte Franse tongval. We slenteren langs eettentjes waar de kaart net zo creatief is als het interieur. En dan is er nog Reso, de ondergrondse stad met 33 kilometer aan tunnels vol winkels, cinema’s en restaurants, waar de inwoners kunnen ontsnappen aan de kou.

De natuur roept

Met een klein hartje halen we onze camper op, maar de koudwatervrees verandert al snel in euforie. Een mobiel huis is een unieke manier om de overweldigende natuur in de provincie Québec te ontdekken. De eerste dag houden we het op een rit van 200 kilometer naar Nationaal Park La Mauricie, waar de 63 kilometer lange scenic parkway ons langs tientallen meren voert. Ze lijken aan elkaar geregen als blinkende parels. We hiken naar het strand van Lac Édouard en het uitzichtpunt boven Lac Benoit. Er zouden zwarte beren zitten, maar wij ontmoeten enkel nieuwsgierige eekhoorns, een das en een paar schichtige vogels. Onze kampplaats midden in het groen heeft een houten picknicktafel, een vuurplek en een barbecue waarvan we gretig gebruikmaken, tot de jetlag toeslaat.

De weg is de reis

We volgen de panoramische route 155 naar Lac St. Jean, zo’n 375 kilometer verder. In Trois-Rivières, een houthakkersstadje, ontmoeten we een dame uit Charleroi die zich al 35 jaar het Canadees Frans heeft toegeëigend, maar ons toch waarschuwt voor het quasi onverstaanbare accent rond Lac St. Jean. Onderweg picknicken we tot onze verbazing helemaal alleen aan de voet van Chutes-de-la-Petite-Rivière-Bostonnais, een dertig meter hoge waterval in La Tuque. Bij een benzinestation danst de uitbaatster ons al zingend naar de juiste pomp. Vanaf hier duiken we echt het groen in, de weg zélf wordt de reis. De St. Maurice-rivier lijkt ons door het beboste landschap te gidsen, tot we het immense Lac St. Jean zien opdoemen als een zee waarvan de horizon in het niets verdwijnt. We genieten na aan een gezellig vuurtje met een glas lokale wijn en een eindeloze sterrenhemel, meer heeft een mens niet nodig.

Saguenay, een imposante fjord

Vanaf Lac St. Jean worden de heuvels steiler en de bossen dichter. We passeren charmante dorpjes met houten huizen, waar bewoners op hun veranda de passage observeren. Via route 172 dalen we af naar de Saguenay-fjord, een machtige kloof uitgesleten door gletsjers, de enige in Québec. Steile rotswanden rijzen op uit donker water, omgeven door een eindeloos groen tapijt. Alles ademt sereniteit. In Saguenay NP hiken we Le Sentier de la Statue, een pittige klim tot op 440 meter, waar we een vijfsterrenuitkijk hebben op de fjord. Bij zonsondergang is Anse-de-Tabatière de place to be, we hebben er een zicht op torenhoge kliffen waar we stil van worden.

Kajakken met walvissen

Een rit van 250 kilometer en een korte ferrytocht brengen ons naar Grandes-Bergeronnes, waar de St. Lawrence-rivier zich mengt met de zee. Bij Mer et Monde vertelt onze gids dat de koude onderstroom en het overvloedige plankton maar liefst dertien soorten walvissen aantrekt. We stappen in een zeekajak, een speelbal voor zo’n waterreus, maar de gids stelt ons gerust: we blijven op veilige afstand. Geen motor, geen lawaai, alleen wij en het strakke water. Tot we plots beweging zien: eerst een rug en dan de staart van een potvis. Iets verder zien we drie beluga’s waarvan de witte kleur fel contrasteert met de donkere St. Lawrence. Het is magisch. Nu maar hopen dat de potvis ons geen gratis ritje op zijn rug wil geven. Volgens de gids kan hij ons horen vanop 200 kilometer afstand. Zijn communicatie onder water zou zo luid zijn als een vulkaanuitbarsting. Later, op de oever, zien we hem nog één keer wuiven en voorgoed verdwijnen.

Inheemse volkeren

Na een nacht op Camping Chutes Frazer in Malbaie, waar we in slaap dommelden door het rustgevende geluid van de waterval op het domein, rijden we via route 138 naar Wendake. Onderweg in Baie-Saint-Paul, een klein maar bruisend stadje, zorgen de kleurrijke huizen, kunstgalerijen en gezellige cafés voor een artistiek intermezzo. In Wendake in het Huron Wendat Museum maken we kennis met een van de inheemse volkeren van Canada. Wat een verschil met de reservaten in de States: ze hebben hier in Wendake hun plek opgebouwd die er cultureel, economisch én politiek staat. In een traditioneel longhouse vertelt Dominic vol passie over zijn cultuur en de vier clans, ieder met hun eigen taak: de beren bewaren de balans, de herten brengen als runners boodschappen van dorp tot dorp en de schildpadden vertegenwoordigen het geheugen, want zonder geschreven taal moeten de verhalen doorverteld worden. Dominic is een wolf, de vredesbewaarder, en neemt die taak heel serieus. De vrouwen hebben het laatste woord. “Als mijn grootmoeder iets vraagt, spring ik”, lacht hij. In restaurant La Traite bij het museum eten we heerlijke gerechten op basis van eeuwenoude recepten, verbonden met de natuur. Het is een unieke gastronomische ervaring.

Kanoën in Mont Tremblant NP

De ochtend is koel, de geur van houtvuur zit nog in onze haren. Mont Tremblant, het oudste nationale park van Québec, bereiken we via een slingerende weg, waar de zon zich dromerig door felgroene landschappen priemt. De ochtendmist hangt nog boven de meren. Bij Lac Chat kanoën we de meanderende Diable-rivier af, tussen rotsen, strandjes en speelse stroomversnellingen. Alleen het geluid van onze peddels en een uil in de verte verstoren de stilte. En dan, ineens, een hert met een piepjong kalfje, dat schichtig het bos in vlucht. We zeggen niks, de omgeving spreekt voor zich. Canada smaakt naar meer.