In je kot of met pensioen, één strijd!

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Wellicht is het beroepsmisvorming, maar dit onuitgegeven experiment dat ophokplicht heet, leek me de perfecte voorbereiding op met pensioen zijn.

Welke dag zijn we ook weer? In quarantaine sta je zelden in de file tussen de badkamer en je thuiswerkcomputer, die je op een hoek van de tafel in de living hebt neergepoot. Je kan dus evengoed een uur later opstaan, of meer als je dat wil. Kijk uit voor deze valkuil ! Als je enkel vanonder je zachte donsdeken komt wanneer je daar zin in hebt, omdat de prikklok je niet kan afstraffen, dan riskeer je een eeuwige jetlag en raak je je ankerpunten kwijt. Vandaar dat overijverige gepensioneerden op zaterdagmorgen hun winkelkar blijven voortduwen in overvolle supermarkten, tot grote ergernis van hun werkende medemens. Want dit is hun wekelijkse baken. Zaterdag, inkoopdag. Zondag, frietjesdag. Maandag, wasdag...

En elke dag een aperitiefje! Want je moet toch/eindelijk van het leven genieten, niet? Kijk uit, nog een valkuil! De ophokplicht is zoals met pensioen zijn, het lijkt op vakantie, maar dat is het niet. Talrijk zijn de kersvers gepensioneerden die, een jaar en 365 glazen later, tien kilo meer meeslepen dan de natuur had voorzien, en dan drastisch moeten ingrijpen.

Elke dag, 24/24 samen. Helaas, zorgt de job niet meer voor afleiding. Als koppel, dat in normale tijden elk zijn eigen koers vaart, blijf je verstoken van een dagelijkse huwelijkspauze. Vroeger was je zo content om elkaar terug te zien na een werkdag, maar dat slaat nu al snel om in mekaar voor de voeten lopen. Kijk uit, alweer een valkuil. Eerst moet je je territorium afbakenen, vervolgens moet je dat van de andere respecteren. Dat gaat een stuk makkelijker wanneer je daar de ruimte voor hebt. Ik grijp dit moment dan ook aan om het cliché te ontkrachten dat je minder vierkante meters nodig hebt als je met pensioen bent. Hoeveel bekvechten zou er niet vermeden worden, als elkeen een plekje voor zichzelf zou hebben, al was het maar de oppervlakte van een bezemkast. Vervolgens moet je erover waken dat je elk je eigen hobby’s hebt, een eigen vriendenkring, ook al hebben jullie gemeenschappelijke passies. Kwestie van wat stoom af te laten, maar ook om nieuwtjes en vrienden te kunnen uitwisselen, een frisse wind te laten waaien, blij te zijn mekaar weer te zien. Tot slot moet je de andere met evenveel respect behandelen als je collega’s. Verzorg met andere woorden je uiterlijk, kleed je weliswaar minder formeel dan op kantoor, maar laat je niet gaan.

En dan komt de dag dat je er weer mag invliegen. Dolgelukkig hoor je vanuit je quarantaine dat de ophokplicht eindelijk wordt afgebouwd. En stel je ontsteld vast dat je, ondanks alle goede voornemens, nog altijd geen foto’s hebt afgedrukt, de zolder opgeruimd, de meditatieapp geopend die je op 13 maart had gedownload. En dan begint het te kriebelen. Tot je bedenkt dat je daar nog tijd genoeg voor hebt als je met pensioen bent... Of net niet.