Tante Terry: “We waren één grote familie”

Vijftig jaar Vlaamse televisie, dat smeekt om een babbel met Terry Van Ginderen, een van de vrouwelijke pioniers en de lievelingstante van achttien jaargangen Vlaamse kleuters!

Op 1 november 1953 was het, de tweede dag dat de televisie uitzond. Esther û Terry û Van Ginderen weet nog heel precies hoe het allemaal begon: “Ik zong bij het koortje van mijn vader, Gouden Sleutel. We kwamen met volksliedjes in Zo vertelden zij, een folkloristisch programma waarin ook Ernest Claes optrad, maar op het laatste ogenblik bleek dat er niemand was om hem te interviewen. Toen vroegen ze of ik niet wilde helpen. Tja, waarom niet? In die eerste dagen was televisiemaken ongelooflijk amateuristisch, het medium was voor iedereen iets totaal nieuws. Maar dat was nu net het spannende. Als er een uitzending was, kwam iedereen helpen. Jos Van Liempt was daar dus ook, de man die het filmmagazine Première maakte. Hij zocht een presentatrice, hij zag mij en van het een kwam het ander. Zo is mijn televisieloopbaan begonnen.”

“Neem die zwarte van Première maar!”

Het meisje van de zangvereniging werd dus presentatrice. Tweeëntwintig was ze, en haar ogen stralen vijftig jaar later nog altijd als ze aan die tijd terugdenkt. “Die eerste jaren waren onvergetelijk. Iedereen hielp iedereen, we probeerden allemaal ons werk zo goed mogelijk te doen.

De leading lady van de televisie was Paula Semer, een vrouw die ik nog altijd enorm bewonder. Zij was de allereerste presentatrice en ik werd de tweede. Dat gebeurde weer min of meer toevallig, want toen Paula naar een of ander groot feest bij de BBC moest, zochten ze een invalster. Neem die zwarte van Première maar, zei Jan Boon, de toenmalige directeur van de televisie, en dat was dat. Een poosje later kwam er nog een derde omroepster bij, Nora Sneyers. De volgende jaren vormden wij het vrouwelijke trio van de televisie.

Ik heb vooral veel geleerd van Paula Semer, die jaren voor de radio had gewerkt. Een enorm intelligente vrouw, ze heeft het later nog tot senator gebracht. In die pionierstijd waren we één grote familie, zonder de minste haat of nijd. We maakten veel fouten maar omdat het medium zo nieuw was, zagen de kijkers dat graag door de vingers. Als je een keer zat te klungelen, kreeg je daarna brieven van mensen om je te troosten of moed in te spreken – dat was zalig.”

Een gitaar, een liedje, veel geduld en... Kraakje

Hoeveel omroepster Terry Van Ginderen ook van haar werk hield, ze moest niet lang nadenken toen haar in 1961 werd gevraagd of ze Tante Terry wilde worden. “Ik had de allereerste tante, Tante Lieve was dat, de echtgenote van Jan Boon, al een keertje vervangen. In die tijd was dat voorpaginanieuws. Echt waar, grote koppen: Omroepster vervangt Tante Lieve. Toen Lieve zwanger werd, vroegen ze mij. Ik heb altijd graag met kinderen gewerkt, ik wilde het dus erg graag doen, op voorwaarde dat ik de vrijheid kreeg. Het moest een plezierig programma worden, vooral geen kleuterklasje. Mijn collega’s snapten niet goed dat ik zo enthousiast was want iedereen vond omroepen veel interessanter – we konden in die tijd mooie buitenlandse reizen maken, we mochten overal naartoe, en hoewel de televisie weinig betaalde, kon je goed bijverdienen als presentatrice van concerten en modeshows en zo. Dat deden we allemaal. Maar ik koos voor de kleuters en achteraf bekeken denk ik dat het een van de beste beslissingen van mijn leven is geweest.”

Onlogisch klinkt dat niet: omroepsters zijn er bij de vleet, maar er is maar één Tante Terry. Ze veroverde haar kleuters met haar gitaar, haar liedjes, haar geduld, haar glimlach en natuurlijk met Kraakje, de onsterfelijke sprekende eekhoorn. “Ik gebruikte Kraakje als een voorbeeld voor de kinderen: hij deed altijd domme of stoute dingen en ik verbeterde hem dan of gaf hem een standje. De kinderen riepen: Foei, dat mag je niet doen, Kraakje! Maar intussen leerden ze het wel. Kraakje was de voorloper van Samson, maar educatiever.” Ze voegt eraan toe, droogjes: “En minder winstgevend.”

Tante Terry is een eretitel

Ook zonder commerciële exploitatie werden Tante Terry en Kraakje de idolen van generaties kleuters. Zelfs nu Terry al jaren van het scherm verdwenen is, blijft ze een begrip. Het bewijs dat de wijsheid Uit het oog, uit het hart niet altijd opgaat. Esther Van Ginderen is voorgoed Tante Terry geworden. Vindt ze dat nooit vervelend? Ze lacht: “Journalisten denken vaak dat Tante Terry mij de strot moet uitkomen, maar dat is niet zo. Het is een groot deel van mijn leven geweest en ik heb het met hart en ziel gedaan, waarom zou ik dat van mij af willen zetten? Ik word nog regelmatig als Tante Terry aangesproken en ik vind dat prettig, ik beschouw het werkelijk als een eretitel.”

Kraakje woont nu al jaren in een kist op zolder. Al een kwarteeuw om precies te zijn, want in ’78 werd hij samen met Tante Terry door de toenmalige BRT wandelen gestuurd. Het blijft een pijnpunt: “Ik was vijfentwintig jaar bij de televisie en een tijdschrift zette mij op zijn cover: 25 jaar Tante Terry. Iemand van de toenmalige directie zag dat en vond dat het welletjes was geweest. Is die al zo lang bij ons? Ik kreeg een mooie brief waarin ze mij met veel complimenten voor mijn diensten bedankten. Dat deed zeer, ja. Ik kan begrijpen dat ze nieuw bloed zochten, maar op die manier... Zo van de ene dag op de andere iemand aan de deur zetten... Ik vond het grof. Later hebben ze achter de schermen voorstellen gedaan, maar toen hoefde het voor mij niet meer.”

Ze vertelt het zonder bitterheid. Ze is niet het type om over vroeger te zitten piekeren. “Ik heb dat altijd gemakkelijk gekund, een bladzijde omslaan en opnieuw beginnen. Na de televisie ben ik in het bedrijfsleven gestapt, in de public relations. Dat was een heel andere wereld, een wereld waar je als vrouw moest knokken om iets te bereiken. Toen pas heb ik beseft hoe groot de impact van de televisie was. Omdat ze mij van het scherm kenden, gingen de deuren open en kreeg ik de kans om mijn zaak te bepleiten.”

Ook die bladzijde in haar levensverhaal is inmiddels omgeslagen, wat niet betekent dat Terry Van Ginderen zich nu zit te vervelen. Op haar tweeënzeventigste blijft ze een bezige bij. “Ik help mijn zoon met kantoorwerk in zijn zaak. Ik ben er trouwens heel trots op dat ik met de computer heb leren werken. Verder doe ik nog wat presentatiewerk en treed ik regelmatig op met het Trio Con Brio, twee muzikanten en ikzelf. We brengen schlagers en liedjes van vroeger, vooral voor oudere mensen, en dat is altijd een plezier.”

Een echte moederkloek

Heeft ze er ooit bij stilgestaan dat haar leven heel anders had kunnen verlopen als de televisie er niet was geweest? Als ze die dag in november, vijftig jaar geleden, een ander meisje hadden gekozen om Ernest Claes een paar vraagjes te stellen? “Daar heb ik nooit over nagedacht. De dingen gebeuren nu eenmaal en je rolt er zo’n beetje in. Eigenlijk heb ik veel geluk gehad want vandaag zou het allemaal niet kunnen. Jonge mensen hebben het tegenwoordig veel moeilijker om te starten. Nu willen ze weten welke diploma’s je hebt en welke relaties. Ik zou voor niets ter wereld opnieuw twintig willen zijn. Nooit!” Dan lacht ze: “Of toch niet om een carrière op te bouwen, bedoel ik. Er zijn nog andere dingen belangrijk in het leven!”

Is Tante Terry ook Oma Terry? “Ik heb geen kleinkinderen, maar dat kan nog altijd komen. Mijn zoon heeft een bedrijf, mijn schoondochter is kaderlid, ze hebben allebei een druk leven en stellen de kinderen uit. Voor mij hoeft het niet zo nodig... hoewel, ik zou toch blij zijn als er een kleinkind kwam. Ik ben een echte moederkloek, ik wil voor iedereen zorgen. Zo ben ik ook opgevoed. Ik heb mijn ouders vroeg verloren en ben opgegroeid bij pleeg- ouders, maar dat was een heel warm nest. Als ik naar de bakker een brood ging halen, gaf ik mijn moeder een zoen en als ik terugkwam kreeg ze er weer een. Heel veel warmte. Als iemand mij zou vragen wat het belangrijkste in het leven is, dan zou ik niet lang over het antwoord moeten nadenken: warmte. De warmte van de zon en de warmte die mensen elkaar kunnen geven. Warmte, dat is wat telt.”

A Bart Holsters – Foto’s: Kristien Buysse

Het belangrijkste in het leven is warmte, van de zon en van andere mensen

Als je toen een keer klungelde, kreeg je brieven van kijkers om je moed in te spreken. Zalig!