Tijd voor een foto

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Ik bekijk de foto voor een vierde keer. Hij viel me op toen ik achteloos aan het bladeren was door een lokale krant die regelmatig persoonlijke gebeurtenissen publiceert. Zoals de verjaardagen van honderdjarigen, die ons steevast het geheim van hun lang leven toevertrouwen. Grappig hoe dat glaasje porto altijd terugkeert.

Wie is er gestorven? Wie is er geboren? Leon, Arthur, Louise, Julia … Die doden en pasgeborenen die dezelfde trendy voornamen kregen met bijna een eeuw ertussen, en die, doordat ze haast zij-aan-zij verschijnen in dezelfde rubriek, lijken te zeggen dat het leven verdergaat, dat niets ooit stopt, dat de wereld zal blijven draaien. Er zijn ook de gouden bruiloften. Koppels die handjes vasthouden en die nooit uit elkaar gegaan zijn. Of misschien wel, maar dit is niet de plaats om het daarover te hebben. Die zich de mooie momenten herinneren en enkele kleine gebreken verklappen waar alle aanwezigen liefdevol om moeten lachen.

En dan zijn er een heleboel huwelijken, elk koppel in een klein kadertje met daarbij de naam, voornaam, leeftijd, gemeente. Foto’s die ongetwijfeld zorgvuldig worden uitgeknipt en in een album worden geplakt, samen met enkele witte rozen, gerecupereerd uit het bruidsboeket. Wat opvalt is de quasi alomtegenwoordigheid van maagdelijke jurken, pofmouwen, kant, zedige doorkijkstofjes … Prinsessendromen die zich niets aantrekken van de genderloze politieke correctheid van deze tijd. En de mannen … laat ons zeggen dat de alomtegenwoordigheid zich bij hen vooral manifesteert in de sneakers die de nieuwe kostuums vergezellen. De stropdas of strik is nog slechts een optie. Er poseren ook veel kinderen, de gezamelijke kroost, of uit een eerder huwelijk, of een optelsom van beide. Echtgenoten van hetzelfde geslacht. Van verschillende origines. Jonge gehuwden. Of van een zekere leeftijd. Ja, zelfs oud. Wie heeft ooit gezegd dat koppels niet meer trouwen?

Op de foto hebben ze allemaal een montere blik en pretoogjes! 65 jaar? Dat is slechts een getal.

Tussen al die heuglijke gebeurtenissen is er echter één onbeduidend kiekje dat me geraakt heeft. Een gemeente heeft haar 65-jarige inwoners opgetrommeld. Ze zijn in totaal met 70, vertelt de legende, wellicht omdat ze niet allemaal op de foto staan die nogal ruw bijgesneden is aan de rechterkant. En aan de onderkant, waar een glimp van een champagnefles te zien is en het bonten kraagje van een donsjas.

De vrouwen en mannen zijn geboren in 1959 en gingen naar dezelfde scholen. De acht op de voorste rij zitten op stoelen met metalen poten, waarvan je kan vermoeden dat ze niet erg comfortabel zitten. De volgende drie rijen staan recht. Sommige hoofden zijn verborgen, andere kijken elders, nog andere praten tegen iemand buiten het kader. Ze zijn 65 jaar. Op de enen lijken de jaren geen vat te hebben, anderen zijn meer getekend. Achter die gezichten zit telkens 65 jaar leven, met meer of minder tegenslagen, genen die niet eerlijk verdeeld werden. Maar deze foto overstijgt dat allemaal in één stopgezet moment dat doet denken aan de onbezorgde sfeer die afstraalt van elke klasfoto overal ter wereld. Ze hebben stuk voor stuk een montere blik en pretoogjes. Klaar voor het feest. 65 jaar? Dat is slechts een getal.