Een helende babbel

Dr. Anouk Buelens-Terryn is huisarts in opleiding en schrijft over wat haar raakt.

Het is rustig in mijn vaste koffiebar en mijn favoriete barista staat achter de toog. Hij knipoogt me vertrouwd tegemoet. Mijn recupdag is net begonnen en het voelt alsof die zijn best doet om me zo zacht mogelijk te laten landen na mijn nachtwacht. Ik schuif op een barkruk aan bij de grote, rode koffiemachine en lach bevestigend wanneer hij meteen vraagt of ik mijn gewoonlijke flat white wil. Op mijn vraag hoe hij het stelt, antwoordt hij minder snel. Hij bestudeert me vertwijfeld: kom jij niet net van je werk? Heb je al niet aan genoeg mensen gevraagd hoe het gaat? Oplettend en attent is hij, zoals gewoonlijk, maar ik ben oprecht benieuwd.

Zijn ogen priemen in de mijne en toetsen overduidelijk af of ik het meen. Dan vertelt hij over zijn toegenomen slapeloosheid. Uit zijn sérieux maak ik op dat cafeïne niet de boosdoener is. Geduldig neem ik een slok van mijn koffie, terwijl hij een andere klant bedient. Als die buiten gehoorafstand is, vervolgt hij zijn verhaal en oppert dat stress de oorzaak van zijn klachten kan zijn. Of een gevoel van onmacht? Moedeloosheid?

Fluisterend deelt hij zijn ontdekking van afgelopen week: zijn dochter snijdt zich in de polsen. En hoewel hij heus wel zag dat ze door een zware periode ging, vat hij amper dat het zo erg gesteld is. Hoe moet hij straks opmerken dat het nog erger wordt, als ze er niet over lijkt te kunnen spreken? Wat als hij de ernst opnieuw slecht inschat? Ik begrijp dat hij doelt op het topic zelfdoding, maar hij neemt het woord niet in de mond. Dus besluit ik om het zelf te doen: “Heb je schrik dat ze aan zelfdoding denkt?”

Als vader is het niet zijn taak om haar te genezen, daarvoor bestaan hulpverleners.

Hij knikt terwijl hij uitbrengt het niet te durven bevragen. Het is een herkenbare angst en tegelijkertijd ook eentje die tijdens mijn opleiding meteen ontkracht werd. Nee, hij zal haar niet op ideeën brengen. Wel geeft hij daarmee aan dat er ruimte is om ook over de meest zwarte gedachten te praten. Misschien is ze net opgelucht dat ze dergelijke gevoelens niet meer angstvallig moet proberen te verbergen? Het is ook een opening om af te toetsen hoe zwaar de problematiek is.

Even lijkt hij ver weg, opgeslorpt in zijn piekeringen. Dan kijkt hij op en peinst luidop dat het een opluchting zou zijn om te weten waar ze staat. Want op dit ogenblik gaat hij uit van het ergste scenario. Hij kadert zijn onzekerheid: wat als hij niet de juiste antwoorden heeft voor haar kwellingen? Met een milde toon haal ik aan dat ik ook geen pasklare oplossing heb, maar dat ik vermoed dat de babbel al een beetje helend mag zijn. Tenslotte is het als vader ook niet zijn taak om haar te genezen. Daarvoor bestaan er zorgverleners. Al wat hij kan doen, is nabij zijn. Luisteren op de momenten dat zij er nood aan heeft. Zorgen voor zichzelf en ventileren bij anderen. Een waterig glimlachje breekt door en we weten beiden: met dat laatste is hij intussen dapper gestart.