‘Geluk in een doosje’

Nathalie Mathijs studeerde in 2003 af als licentiaat Toegepaste Economische Wetenschappen. Momenteel schoolt ze zich om tot ouderencoach met als doel gepensioneerden te inspireren en te begeleiden in hun nieuwe levensfase. De medicalisering bij psychische problemen is een thema dat haar na aan het hart ligt.

De eerste mens die 150 jaar zal worden, is nu reeds geboren. Dankzij de medische evolutie leven we immers veel langer: cholesterol, te hoge bloeddruk, pijn, koorts, ... we lossen (bijna) alles op met een pilletje. Deze medicalisering, het proces waarbij verschijnselen als ziekte gedefinieerd of als medisch probleem behandeld worden, heeft zich intussen ook voortgezet bij de psychische klachten.

Ik heb het zelf zien gebeuren. Een familielid stapt naar de dokter omdat hij zich niet goed in zijn vel voelt na zijn pensionering. Hij komt thuis met antidepressiva (een doosje geluk) en de boodschap dat de chemische reacties in zijn hersenen hersteld moet worden. Hij wordt niet aangesproken op zijn eigen krachten en wordt hierdoor in een slachtofferschap geduwd.

Het is waanzin om te denken dat een enkele pil je diepe vreugde en geluk kan brengen. Uit onderzoek blijkt zelfs dat medicatie niet werkt bij lichte depressie. Het is veel belangrijker om mensen te laten inzien dat ze zelf instaan voor hun geluk en dat ze op een meer volwassen manier kunnen omgaan met hun gevoelens en gedachten. We zijn dat in onze maatschappij verleerd. In plaats van onze spirituele honger te voeden hebben we ons gericht op een individualistische genotscultuur met alle gevolgen van dien ...

Het goede nieuws is dat al het nodige om geluk te creëren bij iedereen van ons aanwezig is. We moeten deze mogelijkheden enkel leren gebruiken. In plaats van te zoeken naar welke medicatie voor een bepaalde persoon werkt, kunnen we op zoek gaan naar een zingevende levensvisie. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is: de ene persoon zal zijn inspiratie vinden in individuele begeleiding of een cursus, een ander door mindfulness, yoga, meditatie, een derde doet het met fietsen, wandelen, voetbal, muziek maken, samenzijn met familie en vrienden....

Het doel is om mensen te helpen omgaan met hun angsten en vrees, hun verdriet en hun rouw. Het komt erop neer dat we een levensfilosofie creëren die gericht is op een eerbiedige, serene en dankbare houding en een liefdevolle relatie met onszelf, met de medemens, met de samenleving en met het leven. En bovendien dat we onszelf niet te serieus nemen.

Ik vind mijn inspiratie in zelfbewustzijnstrainingen en tal van lezingen. Na de scheiding van mijn ouders zag ik mijn moeder jaren vechten om er terug bovenop te komen en de situatie te aanvaarden. Zij zeilde in een storm met onvoldoende vaardigheden om deze te trotseren. Ik was vastbesloten om de nodige vaardigheden eigen te maken alvorens in een storm terecht te komen.

Laat dit dan maar een pleidooi zijn om te houden van het leven in al zijn facetten. Als we dit positieve virus ontwikkelen en anderen hiermee besmetten dan blijven wij hopelijk wat vaker van de pillen gespaard.